Inspireren nodigt uit tot zelfstandig denken.

Uit het leven scheiden

Inleiding
 
“Snap jij het?” is een serie korte verhaaltjes, over verschillende onderwerpen, waarover veel mensen nadenken, praten en vaak ook heftig discussiëren. De verhaaltjes zijn vooral bedoeld om jou zelf aan het denken te zetten. Dan kun je, door ook te luisteren naar anderen, je eigen mening vormen.
Ik denk dat het leven veel spannender en leuker is, wanneer je zelfstandig je eigen mening hebt gevormd.
Wat is jouw mening hierover?
 
”Uit het leven scheiden”
 
Zal ik jou eens wat vertellen? Ik snap er niets van. De een zegt dit, de ander dat. En allemaal zeggen ze er eigenlijk niets van te weten, omdat daarvandaan nog niemand teruggekomen is. Veel mensen raken er verdrietig van, terwijl het toch altijd zo geweest is, dat het iedereen een keer overkomt. Ik heb uiteindelijk besloten er zelf eens over na te gaan denken, want van al die verhalen word ik toch niets wijzer. Ik weet nog dat, toen ik voor het eerst meemaakte dat er iemand doodging, ik geen verdriet had en ook helemaal niet hoefde te huilen. Dat was toen mijn oma doodging.
 
Ik was acht jaar en weet niet meer hoe het kwam dat het gebeurde. Ze was wel ziek geloof ik. Ik herinner mij alleen nog het moment dat we aan haar graf stonden. Ik had net als iedereen een paar bloemetjes gekregen om op de kist te gooien, wanneer die naar beneden zou zakken. Ik vond het wel spannend. Toen de mensen hun bloemetjes gooiden, deed ik als vanzelf mee. Ik vond het wel leuk en had er plezier in net als de anderen, die ik erbij hoorde lachen. Ik keek blij naar ze op en ontdekte dat ze helemaal niet lachten, maar huilden. Ik snapte er niets van. Ik had ze toch horen lachen? Ik begon me schuldig te voelen en ben toen ook maar gaan huilen. Maar echt verdrietig was ik niet.
 
Hoe het verder afgelopen is, weet ik niet meer. Er werd nooit over de dood gepraat, tenminste niet met mij. Wat ik eraan overhield, wanneer de volwassenen erover praatten, of beter gezegd, wanneer ze er opmerkingen over maakten, was dat doodgaan heel naar moest zijn. En dat bijna iedereen er bang voor was. Dan wil je als kind daar ook wel bang voor worden. Ik kreeg de indruk dat niemand dood wilde gaan, omdat het zo eng zou zijn. Toen ik ouder werd ben ik mij gaan afvragen waarom iedereen, en ik zelf ook, zo bang is om dood te gaan, terwijl toch gebleken is dat het alle mensen een keer overkomt. Het heeft heel veel jaren geduurd, voordat ik besloot om niet langer af te gaan op wat anderen ervan zeiden, maar om zelf eens over het doodgaan te gaan nadenken.
 
Ik ben begonnen met in het woordenboek op te zoeken welke betekenis er staat voor doodgaan. In de dikke Van Dale vond ik: ‘Uit het leven scheiden’. Daar ik weet wat leven is, omdat ik het elke dag beleef, bedacht ik het volgende:
Wanneer je uit het leven scheidt, dan ga je ergens anders heen. Want als je ergens uit gaat, dan ga je ook ergens anders in. Dat is voor mij heel logisch. Met het leven wordt dus waarschijnlijk bedoeld het leven op aarde. Daar scheidt je eigenlijk uit. Je blijft dus wel bestaan, alleen niet persé op aarde. Wel spannend!
 
Doodgaan kun je daarom eigenlijk een beetje vergelijken met verhuizen. Je gaat van de ene woonplaats naar de andere. Zo kan ik het mij tenminste allemaal beter voorstellen. Ik woon als het ware in mijn lichaam en op gegeven ogenblik verhuis ik daaruit. Ik ben dus niet mijn lichaam, maar ik heb het. Ik ben geen neus, oren, armen, benen enzovoorts, maar ik heb ze. Doodgaan is dus helemaal niet naar of eng.
 
Zo wonen sommige mensen maar een paar uur in hun lichaam en anderen wonen er wel honderd jaar in. We weten niet altijd hoe het komt dat mensen verhuizen. Soms worden ze ziek, waardoor hun lichaam onbewoonbaar wordt. Ze kunnen dan niet langer erin blijven wonen. Soms wordt hun lichaam onbewoonbaar gemaakt. In bijvoorbeeld een oorlog, tijdens een hevige ruzie, een overval, een bomaanslag of een ernstig ongeluk. Dan moeten ze ook wel verhuizen. Het komt ook voor dat ze zelf niet meer op de aarde willen blijven, omdat ze het bijvoorbeeld heel moeilijk hebben en niet weten wat ze daaraan kunnen doen. Ze maken dan zelf hun lichaam onbewoonbaar of laten dat doen. Het lichaam kan ook te oud worden om erin te blijven wonen. En dan verhuizen ze ook. Ik vind het zelf een hele geruststelling, dat er met jezelf eigenlijk niets akeligs gebeurt. Je maakt zo alleen wel heel bijzondere dingen mee.
 
Hoe het er in het nieuwe woongebied uitziet weten we hier op aarde niet, omdat we nog geen eenvoudige manier weten, om met dat andere woongebied in contact te komen. Er zijn mensen die zeggen dat ze dat wel weten. Maar ja, dat moet je dan wel geloven. Ik vind zelf dat je het een beetje kunt vergelijken met de tijd toen er nog geen telefoons en radio’s waren. Toen kon je bijvoorbeeld ook niet in contact komen met iemand in Australië. Je kon er wel zelf heen gaan, maar je kon je familie thuis niet laten weten hoe het er was. Wie weet vinden we nog eens wat uit waardoor we wel gemakkelijk met dat andere woongebied in contact kunnen komen. En misschien gaat dat wel netzo stapsgewijs als de ontwikkeling van het met elkaar praten op grotere afstand. Want voordat het zover was dat iedereen in contact kon komen met Australië, via de telefoon, was er eerst een tijd dat slechts een paar mensen dat konden, via de telegraafmachine.
 
Een ding weet ik dus zeker. En dat is, dat ik nooit bang hoef te zijn om te verhuizen. Het lijkt mij wel netzo spannend als wanneer je zou verhuizen naar een ver vreemd land. Bijvoorbeeld als je vader of moeder in het buitenland gaat werken. Of als je moet vluchten uit je eigen land, omdat het te gevaarlijk is om er te blijven wonen.
Wanneer iemand doodgaat, hoeven we ons dus geen zorgen te maken om die persoon. Het is wel jammer, dat we nog niet met hem of haar in contact kunnen komen. Daarom dat we zo iemand wel kunnen missen. En zolang je niet weet wat je daaraan kunt doen, is het helemaal niet gek dat het je pijn doet en dat je moet huilen. Alleen de mensen die weten wat ze daaraan kunnen doen, hebben geen pijn meer en hoeven daarom ook niet meer te huilen. Die hebben dan alleen nog maar verdriet, omdat ze van die persoon blijven houden.
 
Het schijnt ook voor te komen dat mensen in een nieuw lichaam hier op aarde terugkomen. Men noemt dat reïncarnatie. Maar vaak herkennen wij die mensen niet meer. En dat zou best eens kunnen komen, omdat wij ons meer herinneren van het lichaam waarin ze woonden dan van de persoon die in dat lichaam woonde. Misschien zou het daarom beter zijn om wat meer aandacht te geven aan hoe de mensen zijn, dan aan hoe zij eruit zien of hoe zij zich gedragen.
 
Nu ik het doodgaan zo bekijk, vind ik het leven nog leuker en spannender.
En jij?
vorige | volgende

Terug